เสียงจากผู้พลัดถิ่น

ฉันเป็นชาวกะเหรี่ยงคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยมาเป็นเวลานาน ฉันหนีทหารพม่า เข้ามาในประเทศไทยตอนฉันอายุ 5 ขวบ ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปีแล้ว ฉันเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา เพียงเพราะต้องการให้คุณรับรู้ถึงความรู้สึกของฉันที่เป็น “ผู้ลี้ภัยคนหนึ่ง”

คนไทยส่วนใหญ่รู้จักเราว่าเป็น “คนพม่า” แต่ความจริงแล้วคนกะเหรี่ยงไม่ใช่ “คนพม่า” อย่างที่ใคร ๆ คิด คนกะเหรี่ยงคือกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มหนึ่งในหลาย ๆ ชนชาติที่อาศัย อยู่ในพื้นที่ที่เต็มไปด้วยภูเขาบริเวณชายแดนของประเทศพม่า รัฐบาลทหารพม่า ในปัจจุบันเกลียดพวกเรามาก ถึง แม้ว่าเราจะอาศัยอยู่ในประเทศพม่าแต่เราก็เคยไม่ได้รับ สิทธิในการเป็นพลเมืองเลย ยิ่งไปกว่านั้น หมู่บ้านของฉันและหมู่บ้านชาวกะเหรี่ยง หลายหมู่บ้านยังถูกพวกทหารเผาทำลาย ทหารยังได้ทรมานคนกะเหรี่ยงด้วย และบางครั้งก็ถึงกับฆ่าเลยทีเดียว และเพราะเหตุนี้พวกเราจึงไม่มีที่อยู่อาศัยที่เป็น หลักแหล่ง เราไม่สามารถทำมาหากินได้อย่างสงบในป่าอีกต่อไปแล้ว ในแต่ละวัน เราต้องห่วงชีวิตและต้องย้ายที่อยู่เพื่อหนีทหารพม่าไปเรื่อย ๆ มีอยู่ครั้งหนึ่งขณะที่แม่ของ ฉันกำลังทำอาหาร จู่ ๆ ทหารพม่าก็ลาดตระเวณผ่านมา เราจึงต้องรีบวิ่งหนี ชีวิตของเรา มันช่างไร้ค่าเสียจริงเราไม่สามารถอยู่ในหมู่บ้านของเราอย่างสงบได้ สุดท้ายแล้ว เราก็ต้องหนีมาเป็นผู้ลี้ภัยอยู่ในประเทศไทย

ฉันมีโอกาสได้เรียนหนังสือในค่ายผู้ลี้ภัยจนถึงเกรด 10 แต่หลังจากนี้แล้ว ฉันก็ไม่ได้เรียนต่อเหมือนกับพวกคุณที่ได้เรียนหนังสืออยู่ในประเทศที่สงบสุข ฉันไม่ได้เป็นประชาชนของประเทศไหนทั้งนั้น ฉันไม่อาจกลับไปพม่าเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย และถ้าอยู่ในประเทศไทย ฉันก็มีสถานะเป็นเพียงผู้ลี้ภัยไร้สัญชาติคนหนึ่งเท่านั้น

มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันได้พบกับนักเรียนไทย 5 คน พวกเขาจ้องมองฉันด้วยสายตา ที่ไม่เป็นมิตรและซุบซิบกันว่าฉันเป็น “คนพม่า” อันที่จริงฉันเองก็รู้สึกเสียใจ ที่พวกเขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนพม่า พอ ๆ กับที่พวกเขาดูถูกฉัน ฉันอยากจะอธิบาย และเล่าเรื่องราวของฉันให้เขาได้รับรู้ ฉันอยากจะบอกพวกเขาว่า “ ถึงแม้ว่าฉันจะมา จากประเทศพม่าแต่ฉันไม่ใช่คนพม่า ฉันและครอบครัวหนีทหารพม่ามาที่ประเทศไทย เพราะเราอยู่ในหมู่บ้านของเราไม่ได้ ”

สุดท้ายนี้ ฉันอยากบอกว่า ฉันเข้าใจว่าทำไมคนไทยบางคนรู้สึกต่อพวกเราเช่นนั้น ฉันเป็นผู้ลี้ภัยคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในแผ่นดินอันสงบสุขของพิวกคุณ ฉันอยาก ขอร้องพวกคุณให้เข้าใจผู้ลี้ภัยอย่างพวกเราด้วย เราไม่ได้ต้องการเป็นภัยต่อพวกคุณ และการมาอยู่ประเทศไทยก็ไม่ใช่ความต้องการของพวกเรา เพียงแต่พวกเราไม่ สามารถอยู่ที่หมู่บ้านของเราได้เท่านั้นเอง โปรดอย่าดูถูกพวกเราเลย ช่วยมอง พวกเราเหมือนเป็นมนุษย์ที่มีหัวใจคนหนึ่งได้ไหม โปรดพยายามเข้าใจพวกเราบ้าง แล้วลองคิดดูสิว่า ถ้าคุณเป็นฉัน คุณจะรู้สึกอย่างไร ?

ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของฉันและเข้าใจฉัน...จาก Gibbous (นามปากกา)

สาละวินโพสต์ ฉบับที่ 9 (กรกฎาคม-สิงหาคม 2546)