้แต่ง โมติ่ง(เมี่ยวอู)
จากนิตยสารกาเหลี่ย
แปลโดย Numripan
เมื่อ 35 ปีที่แล้วตอนที่ผมยังเป็นนักศีกษาปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัยย่างกุ้ง ผมจำได้ว่า มีอยู่ช่วงหนึ่งเป็นช่วงซัมเมอร์พอดี พวกเราต้องทำวิจัยเกี่ยวกับเศรษฐกิจการค้าในย่างกุ้งและมัณฑะเลย์
ในปีนั้น ผมและเพื่อนได้เดินทางไปที่มัณฑะเลย์ พอเสร็จงาน ก็กลับมาที่ ย่ างกุ้งปลายเดือนกรกฎาคม แต่ ในตอนนั้นมหาวิทยาลัย ยังไม่เปิด กว่าจะเปิดเทอม ผมและเพื่อนก็ต้องรอไปอีกหนึ่งเดือน ตอนนั้น ผมเหลือเงินแค่หนึ่งร้อยจั๊ตเท่านั้น ถ้ากลับบ้านที่รัฐยะไข่(อาระกัน) ค่ารถก็ไม่พอ อยู่ดี ผมจึงตัดสินใจที่จะอยู่ต่อที่ย่างกุ้ง และพยายามใช้จ่ายอย่างประหยัด ที่สุดเพื่อให้พออยู่ได้สำหรับหนึ่งเดือน
ในตัวเมืองย่างกุ้งก็พอมีร้านอาหารที่ขายข้าวแกงราคา 2.5 จั๊ตอยู่บ้าง ซึ่งถ้าคิดเป็นเดือนก็จะตกอยู่ที่ 120 จั๊ต ถึงแม้จะมีราคาไม่ค่อยแพง แต่ก็ทำให้ท้องของผม อิ่มได้ แต่ว่าตอนนั้นผมเหลือเงินแค่ร้อยเดียวเท่านั้น ถึงจะกินร้านอาหารที่ราคา ถูกที่สุดก็ไม่พออยู่ดี
วันแรกผมจึงตัดสินใจไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ผมได้คำนวณราคาดูแล้วว่า แกงที่มีเนื้อกับปลานั้นมีราคาแพงอยู่มาก แม้จะมีกับข้าวหลายชนิดที่ดูน่ากินและชวน ลิ้มลอง แต่ผมก็ต้องอดใจไว้ เพราะผมมีเงินใช้เหลืออยู่ไม่มาก อาหารที่เหมาะกับผมที่ สุดเห็นจะเป็นผัดหน่อไม้เท่านั้น
ข้าวจานละ 50 ปยา แต่ผมสั่งข้าวแค่ครึ่งจานก็เหลือ 25 ปยา ผัดหน่อไม้อีก 25 ปยา ส่วนน้ำแกงที่ร้าน เขาแถมฟรีให้กับลูกค้าอยู้แล้ว การวางแผนใช้จ่ายเงินวันแรกของผมสำเร็จไปด้วยดี เพราะราคาอาหารมื้อเช้าและ เย็นตกอยู่แค่ 1 จั๊ตเท่านั้นเอง
ผมกินแบบนี้จนครบหนึ่งอาทิตย์ ทำให้ผมรู้จักกับลุงที่เป็นพนักงานเสิร์ฟในร้าน ผมกับลุงเจอกันทุกวัน จึงทำให้เราสนิทกันมากขื้น และลุงก็ตักอาหารให้ผมมากกว่าเดิม ผมรู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณลุงมาก จนมา วันหนึ่งผมได้ไปกินข้าวตอนสิบโมงครึ่งซึ่งก็ถือว่าเร็วกว่าปกติ และที่ร้านก็ยังไม่มีลูกค้าสักคน ผมสั่งอาหาร กับลุงเหมือนเดิม
“ลุงครับ ผัดหน่อไม้จานหนึ่งและข้าว 25 ปยา ครับ” ไม่นานนัก อาหารที่ผมสั่งก็มาถึงที่โต๊ะ ในขณะที่ ผมกำลังจะหยิบช้อนตักข้าวกินอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีคุณปู่คนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาผม เขาใส่ชุดสีขาว สวมสร้อยลูกประคำ และทันใดนั้น เขาเอามือมาจับที่ไหล่ผม พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“อนุโมทนาสาธุ พ่อหนุ่มเอ๋ย เป็นบุญนะ วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวงด้วย จำเอาไว้ คนตายเพราะกินเจไม่มีหรอก ปู่ก็กินเจเหมือนลูกนี่แหละ ปู่ไปวัดก่อนนะ” ชายชราผู้นั้นเดินจากไป ส่วนผมได้แต่เงยหน้าขึ้นและพูดอะไรไม่ออก.
100 ปยา = 1 จั๊ต
